Jak wygląda Post-Covidowa rzeczywistość konferencji programistycznych? - Software Craftsmanship Weekly vol. 122

1. Jakie reperkusje będzie miał wyścig zbrojeń o AI w wyszukiwarkach?

No i po raz kolejny mamy tydzień, w którym po prostu nie da się nie poruszyć tematu AI. Po raz kolejny pokazuje to, jak wielką rewolucją i prawdziwą zmianą paradygmatu okazał się być ChatGTP, nawet jeśli chodzi o sam proces podejmowania decyzji przez najbardziej medialny Big Tech.

Okazuje się bowiem, że strategiczny sojusz Microsoftu i OpenAI rozwijany od lat przynosi zaskakujące owoce. Nikt się chyba nie spodziewał jeszcze rok temu, że cokolwiek może zagrozić [dominacji Google w świecie wyszukiwarek, a tutaj nagle na poważnie rozważana jest sytuacja, gdy dotychczasowy gigant zostanie zrzucony z piedestału. Oczywiście, sam fakt dodania ChatGPT do Binga czy Microsoft Teams (i to nie „kiedyś”, a dla tych co załapali się na Waiting Listę – „już”) był obiektywnie sporą rewolucją. Przede wszystkim jednak jest to cios w dotychczasowo „trwalszy od spiżu” wizerunek Google jako firmy posiadającą przewagę rynkową, która jest nie do zagrożenia.

Wielkie G pokazuje bowiem strach, i to na wielu płaszczyznach. Po pierwsze, zapowiada Barda, czyli swoją własną technologie ChatBota dostępnego w wyszukiwarce, opartego na projekcie LaMDA. LaMDA nie jest czymś nowym, nawet w tych przeglądach w zeszłym roku mieliśmy okazję o niej pisać, gdy jeden z pracujących przy nim inżynierów stwierdził, że osiągnęła samoświadomość.

Teraz ten „samoświadomy” bot ma zostać udostępniony szerszej publice, ale na razie jest testowany wyłącznie wewnętrznie, i to według doniesień bardzo, ale to bardzo chaotycznie. Najlepszą lekcją tego, jak tego typu pośpiech może być zgubny Google otrzymało podczas pierwszego publicznego dema technologii, które odbyło się w tą środę. Bard popełnił podczas niego błąd, podając fałszywe informacje na temat okoliczności pierwszego zdjęcia planety spoza układu słonecznego. Kara była z pewnością bolesna – reakcją na prezentacji był spadek wyceny giełdowej spółki o prawie 10%, co przełożyło się na spadek wartości rzędu 100 miliardów dolarów.

Przy czym nie skreślajcie jeszcze Google tak łatwo – firma ma wiele niesamowitych projektów, których produktyzacja z pewnością sporo namiesza. Do tej pory jednak większość projektów nie opuszczało świata akademickiego, i to co po nich dostawaliśmy to satysfakcjonujące filmiki na kanale Two Minute Papers (szalenie polecam subskrypcje!). Teraz zasady gry się zmieniły, i nie da się już dłużej określać siebie jako firmy AI-First, jeśli nasze produkty nie trafiają do szerokiej publiki. Google musi więc zmienić swoje podejście, i ostatnie działania można potraktować jaką pierwszą jaskółkę. Firma zresztą próbuje gonić Microsoft, wykorzystując przetarte przez niego ścieżki, dlatego zainwestowała 300 milionów dolarów w Anthropic, firmę będącą bezpośrednim konkurentem OpenAI.

Ja wiem, że pieniądze na giełdzie to trochę co innego niż żywa gotówka, ale jak to porównuje do wspomnianych wyżej 100 miliardów…

Do czego nas ten wyścig zbrojeń doprowadzi? Można mieć trochę obaw. Do tej pory bowiem AI traktowano było jako przestrzeń, do której podchodzić trzeba uważnie – diabeł raz wypuszczony z pudełka nie daje się łatwo do niego ponownie zamknąć. Teraz, jak już poruszaliśmy, paradygmat się zmienia. Może się okazać, że ważniejsze będzie szybkie dostarczenie, niż np. obawy o powielanie istniejących stereotypów czy sianie dezinformacji. Bardzo dobrze temat został poruszony w publikacji The Washington Post Big Tech was moving cautiously on AI. Then came ChatGPT. Aspekt społeczny może zejść na dalszy plan.

Przykład mam pod ręką. A niestety, muszę przyznać że jak uwielbiam Midjourney (i w dalszym ciągu go będę używał), tak ostatnio dość mocno ubódł mnie kierunek w którym poszły generowane przez niego ilustracje. Podczas dyskusji o narzędziach na firmowym Slacku wpadł mi w ręce link z Sierpnia 2022, będący poradnikiem używania Midjourney. Jest on na tyle ciekawy, że prezentuje wizerunki kobiet w wielu różnych stylach, jeszcze za czasów poprzedniej wersji modelu. Postanowiłem więc porównać go z nowym wariantem i jestem zaskoczony, jak często wpisując 'woman, x’, otrzymujemy na coś zahaczające o softporn. Zobaczcie zresztą sami:

Na obronę twórców – mam wrażenie, że może to być kwestia danych – im bardziej temat bliski jest Sci-Fi czy Fantasy, tym bardziej generowane obrazy przypominają rysunki Grega Landa odrysowywane od aktorek filmów dla dorosłych.

Obiektyfikacja kobiet (która w wypadku modeli ML przejawia się w wielu miejscach, o czym rozpisuje się The Guardian) to pewnie wierzchołek góry lodowej. Ostatnimi czasy tematy tego typu bardzo mocno przebijały się przez całą dyskusje o AI i na konferencjach typu Google I/O poświęcane było im wiele miejsca. Biorąc jednak pod uwagę, jak cały wyścig przyspieszył, wiele firm może po prostu stwierdzić że „kto się przejmuje, ten frajer”. A to niestety nie wróży najlepiej.

Źródła

2. Jak wygląda Post-Covidowa rzeczywistość konferencji programistycznych?

A teraz szansa na powrót wspomnieniami do poprzedniej apokalipsy, aby odpocząć od obecnej apokalipsy. Będzie więc o konferencjach w świecie Post-Covid.

Prywatnie przyznam, że nigdy nie wszedłem za mocno w wydarzenia online. Sam brałem udział jako speaker online w kilku, ale nigdy jako uczestnik, a to ze względu na to, że ten format odziera według mnie tego typu wydarzenia z najważniejszego dla mnie aspektu społecznego. Dlatego też kamień spadł mi z serca w momencie gdy pandemia Covid-19 się zakończyła, a większość wydarzeń wróciło do formy stacjonarnej. Okazuje się jednak, że dla nich to tylko początek bitwy o powrót do normalności.

W zeszłym tygodniu ukazał się tekst The State of Developer Conferences, opisujący stan w którym znalazły się konferencje programistyczne, przynajmniej te za wielką wodą (aczkolwiek prawdopodobnie nie tylko). Autor – Brian Rinaldi – ma doświadczenie w prowadzeniu osobistych i wirtualnych konferencji deweloperskich, zaczynając od Flex Camp Boston jeszcze w 2007 roku. W swojej publikacji, Brian przedstawia kulisy problemów, które trapią organizatorów.

Pandemia miała poważny wpływ na mniejsze wydarzenia deweloperskie – sporo z nich nie powróciło wcale, a inne przy zmniejszonej frekwencji. Podobnie jak ma to miejsce z kinami, które również bardzo powoli otwierały się po ustaniu pandemii, niezależne, osobiste konferencje deweloperskie opierają się na sponsoringu i sprzedaży biletów jako źródłach dochodu i wymagają minimalnej frekwencji, aby były opłacalne. Obecnie, niezależne wydarzenia osobiste są nadal w dół 30-40% od poziomu frekwencji sprzed 2020, co utrudnia im bycie opłacalnymi.

Co ciekawe, wirtualne wydarzenia również spadły o około 40% od szczytów pandemii, a wiele wydarzeń zostało już odwołanych. Autor stara się zanalizować sytuacje i zwraca uwagę, że o ile kiedyś eventy offline (jako w zasadzie jedyne odbywające się) zbierały wszystkich zainteresowanych. Obecnie wyłoniły się zaś dwie grupy – jedna przychodząca na konferencje dla wiedzy, i kolejna, która robi to dla aspektu społecznego. Każda z nich wybiera więc zupełnie inny typ wydarzeń. Jednocześnie w momencie, gdy nie da zebrać się i jednych, i drugich w ramach jednego eventu, bardzo trudne staje się pokrycie kosztów stałych – 10% różnicy w frekwencji może wynikowo oznaczać dla organizatorów zysk albo stratę na całym wydarzeniu.

Również w Polsce (bo stąd piszę do Was te teksty) słyszy się od organizatorów, że tak naprawdę pojawiło nam się „stracone pokolenie”, które wchodząc w branże w okresie pandemicznym nigdy nie zasmakowało społecznościowego jej aspekt, co może mieć dalekosiężne efekty. Kiedyś to oni będą liderami zespołów i swoistymi „wzorami”, przez co kolejni juniorzy nigdy nie będą przez nich motywowani, że warto spróbować „wyjść do ludzi”. Przynajmniej nie tak masowo jak jeszcze parę lat temu.